Ο Keith Negley είναι εικονογράφος / καλλιτέχνης / συγγραφέας παιδικών βιβλίων που ζει στα βουνά του Pacific Northwest. Δουλειά του βρίσκουμε παντού: σε βιβλία, σε t-shirt, σε εξώφυλλα δίσκων, σε αφίσες, σε σανίδες skateboard, σε ρολόγια στους New York Times, στο New Yorker και σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες.

Πρόσφατα επισκέφθηκα την έκθεση της ομάδας ΝΕΟΝ – Η “Υπέρβαση της Άβυσσος” στο Ωδείο Αθηνών. Εξαιρετική, λυτρωτική θα έλεγα, συμπυκνώνει όλο το νόημα της ύπαρξης.

Επιμέλεια | Δημήτρης Παλαιοκρασσάς και Μαρία Μαραγκού

H έκθεση του ΝΕΟΝ Flying over the abyss – Η Υπέρβαση της Άβυσσος ταξιδεύει από το Ρέθυμνο και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, τμήμα του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Η επιμέλεια είναι των Δημήτρη Παλαιοκρασσά και Μαρίας Μαραγκού.

Η επιλογή των έργων διεθνών και Ελλήνων καλλιτεχνών είναι εμπνευσμένη από το έργο του μεγάλου Κρητικού στοχαστή Νίκου Καζαντζάκη και ιδιαίτερα από την Ασκητική του. Φιλοδοξεί να βάλει τα έργα σε διάλογο μεταξύ τους αλλά και με την Ασκητική, ώστε να φωτίσει τη διαδρομή της ανθρώπινης ζωής από τη γέννηση μέχρι το θάνατο. Το χειρόγραφο της Ασκητικής θα εκτίθεται στο πλαίσιο της έκθεσης – μια ευγενική παραχώρηση του Μουσείου Νίκου Καζαντζάκη – και είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται στη Θεσσαλονίκη.

Στην έκθεση συμμετέχουν έργα των: Marina Abramović | Αλέξης Ακριθάκης | Matthew Barney | Hans Bellmer | Lynda Benglis | John Bock | Louise Bourgeois | Heidi Bucher | Helen Chadwick | Σάββας Χριστοδουλίδης | Abraham Cruzvillegas | Robert Gober | Asta Gröting | Jim Hodges | Jenny Holzer | Κώστας Ιωαννίδης | Mike Kelley | Willian Kentridge | Martin Kippenberger | Σοφία Κοσμάογλου | Sherrie Levine | Στάθης Λογοθέτης | Ana Mendieta | Μάρω Μιχαλακάκου | Doris Salcedo | Kiki Smith | Κώστας Τσόκλης | Mark Wallinger.

From the Wikipedia:
An optical illusion (also called a visual illusion) is characterized by visually perceived images that differ from objective reality. The information gathered by the eye is processed in the brain to give a perception that does not tally with a physical measurement of the stimulus source. There are three main types: literal optical illusions that create images that are different from the objects that make them, physiological illusions that are the effects of excessive stimulation of a specific type (brightness, colour, size, position, tilt, movement), and cognitive illusions, the result of unconscious inferences. Pathological visual illusions arise from a pathological exaggeration in physiological visual perception mechanisms causing the aforementioned types of illusions.

Μερικές μέρες πηγαίνω στη δουλειά με τα πόδια. Πέντε λεπτάκια και η διαδρομή είναι περίπου αυτή.
Καθόλου άσχημα, ε?! Νομίζω ότι δεν θα βαρεθώ ποτέ τη γειτονιά μου.
Και η φύση έχει ξεφύγει εντελώς!!

Την περασμένη Κυριακή έπαιζε την ταινία Casanova του Fellini σε ένα από τα κρατικά –συνδρομητικά όπως τα λέμε εδώ– κανάλια. Πως να κρίνει κανείς ένα τέτοιο masterpiece; Μόνο να το δει πολλές φορές μπορεί -αυτό κι όλα τα άλλα έργα του- μπας και καταλάβει όλα τα σημαίνοντα, τα σημαινόμενα, την οπτική του γωνία. Αμέσως γενιέται η ανάγκη να googλάρεις την κάθε ταινία του, να διαβάσεις αναλύσεις επί αναλύσεων, κριτικές, απόψεις κλπ. Είναι τροφή για αρκετό καιρό αυτή…

Έμπνευση από τον Emiliano Ponzi.
O Emiliano Ponzi έχει τη βάση του στο Μιλάνο της Ιταλίας. Οι τολμηρής υφής εικονογραφήσεις του χρησιμοποιούν την επανάληψη, μια συνετή χρήση της γραμμής και ισχυρή σύνθεση των γραφικών στοιχείων καθορίζοντας και επικοινωνόντας το σκεπτικό άμεσα. Η οπτική αλληγορία και ο συμβολισμός είναι μόνιμο ζήτημα στο σύνολο του έργου του.

Εχθές το βράδυ βγήκα με φίλους. Ανέλπιστη φάση για επαρχία. Θεατράκι και μάλιστα πολύ πολύ ωραίο -τι τύχη να μας επισκεφθεί ο Γάκης με το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο” μεσοβδόμαδα, και τι τύχη να έχεις φίλους ηθοποιούς να στο θυμίζουν-. Μετά ποτάκι με swing υπόκρουση, ωραία παρέα και ωραία συζήτηση. Συζήτηση για το ρίσκο και τις ευθύνες στα επαγγέλματα. Αναρωτήθηκα αν πραγματικά έχει ρίσκο ή καλύτερα ευθύνη το επάγγελμα μας σε σχέση με αυτό ενός γιατρού, ενός δικηγόρου, ενός λογιστή. Φυσικά έχει, αλλά σε τι πλαίσια; Πόσο σημαντικό είναι το στρες που μπορεί να σου προκαλέσει μια ανωμαλία στη δουλειά αυτή; Πόση ευθύνη επωμίζεσαι; Τελικά ίσως το επάγγελμά μας είναι πολύ πιο εύκολο από άλλα, όμως όπως όλα θέλει κόπο, χρόνο και επένδυση σε αυτό για να το κάνεις καλά και να είσαι αποτελεσματικος. Αλλά όπως και να το κάνουμε έχεις την ευχέρεια πολλές μέρες το μήνα να επιστρέψεις σπίτι κουρασμένος αλλά ελεύθερος, να παίξεις με τον σύμβιο, τον σκύλο, το παιδί σου χωρίς τη σκιά κάποιας επαγγελματικής ευθύνης, να ταξιδέψεις ένα σαββατοκύριακο χωρίς να σκέφτεσαι αν κάποιου η ζωή εξαρτάται από εσένα και να δικαιούσαι -αν όχι υποχρεούσαι – να φτιάχνεις ιστορίες και να χτίζεις κόσμους φανταστικούς που θα τους βάλεις στην καθημερινότητα κάποιου …Μέχρι αυτός να σε γειώσει (ίσως)· να επιβάλεται να πηγαίνεις στο θέατρο, σε συναυλίες, να πρέπει να διαβάζεις, να ταξιδεύεις, να επισκέπτεσαι μουσεία, να παρακολουθείς καλλιτέχνες και τάσεις, να πειραματίζεσαι και πόσα ακόμη ευχάριστα “πρέπει”. Και κάπως έτσι με πήρε ο ύπνος και -το ομολογώ- κοιμήθηκα ελαφρά.

Το σύμπαν βέβαια πρέπει να ισορροπήσει οπότε έχει από καιρό φροντίσει να με φορτώσει με πολλές άλλες ευθύνες.

Gina

Αυτό είναι ένα είδος ημερολογίου. Σκέψεις, ρήσεις, μισοτελειωμένες και ανέκδοτες δουλειές, φωτογραφίες, βίντεο, γκατζετάκια… όλα μπορούν να συμβούν εδώ!