Κουνήθηκα στη λήψη και βγήκα με τέσσερα μάτια. Bollocks!

# Είναι κάποιες στιγμές που οφείλεις να παραμένεις ακίνητος.

Το πρώτο της δόντι βγήκε πριν τα 5. Τώρα, ακόμα πριν τα 5, κουνιούνται άλλα δύο. Μα δεν είναι πολύ νωρίς; Αχ βρε Αθηνά, τι βιάζεσαι έτσι; Θα μεγαλώσεις. Είναι αναπόφευκτο.

Η μέρα σήμερα είναι σαν γλωσσοδέτης. Προσπαθώντας να ξεμπερδέψω τις λέξεις, αυτές μπλέκονται περισσότερο. Μια πάπια μα ποια πάπια, μια πάπια με παπιά. Ξανά… Πιο γρήρορα…

Σαν να το ήξερα χθες. Το πόσταρα πριν μου συμβεί. Και συνέβει. Είναι αρκετές 2 ωρίτσες ύπνου; Όχι. Μάλλον το προκάλεσα. Σίγουρα το προκάλεσα.

Άλλη μια αστική βόλτα στον δροσερό αλλά φωτεινό κάμπο. Μέσα σε όλη αυτή την ταλαίπωρη κατάσταση που βιώνουμε, συνάντησα πολλούς χαρούμενους, φωτεινούς ανθρώπους. Κι αυτό είναι λίγο ανακουφιστικό, αν και προσωρινό. Θυμήθηκα την καθηγήτρια της έκθεσης που έλεγε ότι η ευτυχία είναι μικρές στιγμές που πρέπει να μετράς. Τότε δεν το καταλάβαινα και πολύ, ήμουν ζαμάν φου. Τώρα το κατανοώ.

Τον τελευταίο καιρό εμφανίζονται διάφοροι τύποι, κάθε φορά που ανοίγω το σημειωματάριο για να σχεδιάσω. Δεν ξέρω ποιοι είναι, ούτε τι έχουν να πούν. Αυτός εδώ έχει αγριέψει λίγο. Θα κρατήσω αποστάσεις. Λέω…

Πόσο κρέας ποια να φας; Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά. Του Χρήστου, του Στέφανου, του Βασίλη…
Έχουν μεγαλώσει οι μύες μας από την πρωτεΐνη, τρώμε καμία φακή και πινάμε σε μία ώρα.
Εχθές άνοιξα το ψυγείο, έβγαλα γαλοπούλα με πατάτες να φάω και όλα μύριζαν κρεατίλα. Μπλιαχ.
Και τα ραδίκια που κατέληξα έμοιαζαν χαβιάρι.

Ο Σαλβαντόρ Νταλί είπε:
Σημασία έχει να εξαπλώνεται η σύγχυση, όχι να εξαλείφεται.

Και συνέχισε:
Εφόσον δεν καπνίζω, αποφάσισα να αφήσω ένα μουστάκι – είναι πιο υγειινό. Ωστόσο, κουβαλούσα πάντα μαζί μου μια ταμπακιέρα-κόσμημα στην οποία, αντί για καπνό, τοποθετούσα προσεκτικά πολλά μουστάκια, σε στυλ Adolphe Menjou. Τα προσέφερα ευγενικά στους φίλους μου. “Μουστάκι; Μουστάκι; Μουστάκι;” Κανείς δεν τολμούσε να τα αγγίξει.
Αυτή ήταν η δοκιμασία μου στην ιερή πτυχή των μουστακιών.

Δύο ώρες στην επιχείρηση νερού (ΔΕΥΑΤ), άλλες δύο σε τράπεζες, μία ώρα σε κατάστημα τηλεπικοινωνιών κι όλα αυτά για να πληρώσω. Εκατοντάδες άνθρωποι παντού, διαφωνούν, μαλώνουν. Δύο φορές στην ίδια ουρά, μετά πέφτει το σύστημα, όλοι εξαγριώνονται, χάος. Πίσω στο γραφείο, το οποίο ανανεώνεται, μαζί του και η ιστοσελίδα. Όλα είναι σε λάθος μέρος, χαμός. Για κάποιον λόγο η διαίσθησή μου με προστάτεψε από το πρωί. Οπότε γελούσα συνέχεια και με οτιδήποτε και μουρμούριζα “whatever!”, μη δίνοντας σημασία στον χαμό.

#Everydayness

Παρατηρούσα ένα τσαμπί σταφύλια (μα πόσο καμμένη είμαι ώρες-ώρες) και έκανα τον παραλληλισμό. Ο καθένας διαφορετικός, άλλος χαρούμενος και πληθωρικός, άλλος μίζερος και απαισιόδοξος, άλλος εντελώς σάπιος και άλλος φευγάτος. Μα όλοι κρεμόμαστε από το ίδιο τσαμπί, ο ένας πάνω στον άλλο, ανομοιογενώς όμοιοι.

Πατέρας, μάνα περιμένοντας στη βροχή και το αγιάζι τον …κοντό να παρελάσει. Όλα καλά, αλλά έχασα το μοναδικό βιντεάκι. Καταραμένη τεχνολογία!@#$%^**

S H I T!

Σήμερα το “Everydayness” έγινε 3ων μηνών. Όπως τα 3μηνίτικα παιδιά κι αυτό χρειαζόταν πολύ κόπο, φροντίδα και προσοχή αλλά μου έδωσε πολλή χαρά. Η ζωή συνεχίζεται και το “Everydayness” μεγαλώνει. Μαζί του κι εμείς.

Πάμε σιγά-σιγά και για τα άλλα!

Είναι πολλές ημέρες που απλά έρχεται μια σκέψη και κολλάει στο μυαλό (βέβαια είναι και οι μέρες που δεν έρχεται καμία σκέψη). Και δεν έχει να κάνει με τίποτα που βιώνεις ή σκέφτεσαι ή αισθάνεσαι. Εγώ απλά σήμερα το πρωί φόρεσα μία μπλούζα με κύκνους. Συνειρμικά μου ήρθε η λίμνη των κύκνων η οποία συνδέθηκε αυτόματα με την χωρίς λόγο παραλαγή “λίμνη των κύκλων” και πάλι αυτομάτως η έκφραση έγινε εικόνα. Αυτό είναι. Μία κουλή σκέψη, ένα κουλό σχέδιο. Χωρίς λόγο.
Το “Everydayness” είναι το γραφιστικό μου ημερολόγιο.

Γειά, είμαι η Τζίνα. Βλέπω, ακούω, σκέφτομαι και μιλάω όσο μπορώ. Σήμερα απέκτησα άλλα δύο μάτια. Κάτι σαν big brother…

Νέο προϊόν! Γυαλιά οράσεως για τις 4 διαστάσεις. Βλέπεις το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον και το μετά. Άρα δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο. Γλιτώνεις χρόνο και χρήμα. Θέλεις να πας για έναν καφέ με τον/τη φίλο/η σου να σου μιλήσει για συνταρακτικές εξελίξεις στη ζωή του/της; Δεν χρειάζεται ποια! Φοράς τα γυαλιά 4D και τα βλέπεις όλα. Τέρμα οι μελλοντολόγοι, τα μέντιουμ, ακόμα και το σινεμά. Φοράς τα γυαλιά σου και ξέρεις από το τρέιλερ το τέλος της ταινίας! Με τα νέα γυαλιά 4D τεκνόλοτζι είσαι παραπέρα!

Μικρή είχα ένα παρεάκι που παίζαμε. Είχαμε φτιάξει μόνοι μας μια κρυψώνα. Πολλές είναι οι φορές που γυρνάω σε αυτή. Είναι μικρή, είναι ήσυχη και ασφαλής. Έχει φως όσο πρέπει και δεν τη βρίσκεις εύκολα. Προσφέρει μία ξεγνοιασιά.

Α. Το σημείο προς το οποίο κατευθύνει κάποιος το βλήμα, τη βολή για να χτυπήσει.
Β. Για κάποιον ή για κάτι προς το(ν) οποίο κατευθύνεται μια επιθετική, εχθρική συμπεριφορά.
Ανά πάσα στιγμή κι εκεί που δεν το περιμένεις, μπορεί να γίνεις ο στόχος. Το νου σου!

Σήμερα η κόρη μου με είδε κουρασμένη και μου έκανε ένα δώρο. Το σημερινό “Everydayness”. Είναι η Ελλάδα της, όπως την αισθάνεται.
Ευχαριστώ Αθηνούλα!

Σήμερα αγόρασα μία εφημερίδα με ένθετο για την αιγυπτιακή μυθολογία. Θυμήθηκα πόσο πολύ μου αρέσει η αιγυπτιακή τέχνη και είπα να κάνω μερικές δοκιμές αυτές τις ημέρες…

Δεν είμαι κανένας δεινός αναγνώστης. Θα έλεγα μάλιστα ότι είμαι αρκετά ιδιότροπη με τα βιβλία. Αλλά ένα πράγμα που έχω παρατηρήσει και λατρεύω είναι ότι όπου υπάρχουν βιβλία (βιβλιοθήκη, καφέ για διάβασμα, χώρος στο σπίτι ή στο γραφείο με βιβλία) εκεί υπάρχει και ησυχία. Και η ησυχία με ξεκουράζει. Καθώς και η αίσθηση ότι δεν υφίσταται χρόνος.

Ένα από τα χαρακτηριστικά που απέκτησα μεγαλώνοντας είναι το φιλτράρισμα. Καλό κι αυτό.

Καθε μέρα βλέπω όλο και πιο ξεκάθαρα αυτό που λένε ότι οι ανθρωποι έχουμε χαρακτηριστικά από κάποια ζώα. Πολλές φορές συνειδητοποιούμε ότι ανήκουμε σε παραπάνω από ένα είδη. Εγώ δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμα. Για τον εαυτό μας είναι πιο δύσκολο να πούμε. Για κάποιους ανθρώπους γύρω μας είναι πιο εύκολο να πούμε.

Υπάρχει αυτή η Αγγλική έκφραση “You are driving me bananas”. Την είχα ακούσει πριν 20 χρόνια περίπου από μία συγγενή μου Αγγλίδα την Pamela. Δεν ξέρω αν τη χρησιμοποιούν ακόμα ή αν είναι λίγο παλιομοδήτικη. Αλλά εμένα μου αρέσει πολύ. Για όσους δεν την ξέρουν σημαίνει με τρέλανες / με εξαγρίωσες.

Μόνο αυτό. Σόρυ αλλά είναι Κυριακή.Ήσυχη και ηλιόλουστη.

Αφιερωμένο σε όλα τα κορίτσια (μικρά και μεγάλα) που είναι ολίγον drama queens.
Υπήρξα κι εγώ drama queen στο πολύ παρελθόν. Έπιανε περισσότερο στον πατέρα, στη μάνα δεν έπιανε γιατί καταλάβαινε (από προσωπική εμπειρία). Έτσι κι εγώ με την κόρη μου τώρα, την καταλαβαίνω. Εμένα πια δεν μου χρειάζεται. Είναι αρκετά δραματικά ώρες-ώρες που καλύτερα να το ελαφραίνω παρά να το αφήνω να με παρασέρνει.

Είναι εκείνες οι φορές που πρέπει να αποφασίσεις ναι ή όχι γνωρίζοντας ότι κανένα από τα δύο δεν θα έχουν ολέθριες συνέπειες. Και είναι το μέσα σου που λέει “ναι” και η λογική ή η βαρεμάρα που λέει “όχι”. Ε, λοιπόν πάντα πίστευα γιατί όχι; Και είτε κέρδισα είτε έχασα δεν έχει σημασία. Γιατί αυτό που μου ‘μεινε είναι ότι τουλάχιστον δεν είπα όχι, πάντα επέλεγα ναι.

Το σημερινό “Everydayness” είναι ο συνδυασμός 2 σκέψεων. Η μία σκέψη είναι της Χαράς Ορφανίδου (που δεν γνωρίζω προσωπικά, αλλά είδα ένα post της στο instagram που έλεγε “Χαμογελάστε ρε. Αύριο μπορεί να σας πέσει το μπροστινό δόντι”). Η άλλη ήταν η δική μου σκέψη όπου θυμήθηκα εκείνο το τέλειο, σκοτεινό δημοτικό τραγούδι που λέει “Φάτε πιέτε και γλεντάτε όλοι βρε παιδιά όποιος πάει στον άλλο κόσμο δεν ξαναγυρνά“. Για κάποιον λόγο, ο συνδυασμός με διασκέδασε πολύ!

Αυτές τις μέρες βγάλανε φτερά τα ποδαράκια μου. Δεν προλαβαίνωωωωωωωωωωωωωωωω…..

“Η χαλαριότητα είναι η μισή αρχοντιά” μου είπε κάποια μέρα ο συνεργάτης μου. Είπα να το φτιάξω και σε πόστιτ, να το κολλήσω παντού, για να μην το ξεχνάω. Ειδικά αυτό το διάστημα.

Σήμερα η μέρα ήταν γεμάτη δουλειά. Μέσα σε όλα αυτά που έκανα ήταν και κάποιες δοκιμές σε χρώματα για να διαλέξω παλέτα. Εν τέλει βγήκε ένα patchwork. Το πιάσατε… patch & δουλειά… Work… (κρυάδα :))

Εδώ στον κάμπο, όταν φυσάει βοριαδάκι και έχει λιακάδα (όπως σήμερα), βλέπω τα ωραιότερα χρώματα του κόσμου. Ο βοριάς μάλλον διώχνει αυτό το πέπλο υγρασίας και η ατμόσφαιρα καθαρίζει τόσο που νομίζεις ότι χθες το βράδυ είχε γενική καθαριότητα. Το χρώμα που κυριαρχεί είναι το πράσινο. Σε όλες τις αποχρώσεις όμως. Θαυμάσια, διαφημιστική Κυριακή!

Βήμα1: Γνώση (Από τη Βικιπαίδεια)
Ο όρος άγχος (ή στρες) προέρχεται από το ρήμα ἄγχω, που στην αρχαία ελληνική γλώσσα σημαίνει σφίγγω ή πνίγω. Το άγχος είναι μια φυσιολογική σωματική και ψυχική αντίδραση σε μια απειλή ή σε μια αίτηση για την αντιμετώπιση απαιτητικών καταστάσεων. Όταν κάποιος άνθρωπος νιώθει στρες το σώμα του είναι σε ένταση και ο εγκέφαλος του πυροδοτείται από πολλαπλές σκέψεις.
Βήμα2: Γνώθι
Εντάξει, έχω περάσει και χειρότερα, αλλά μπορώ να πω ότι κι αυτή εδώ είναι μια περίοδος στρες και αισθάνομαι λίγο σαν κυβιστικό έργο. Θα μπορούσε να με λένε Picatsu.

Πριν αρκετά χρόνια είχα σχεδιάσει αυτό το καινοτόμο προϊόν. Ονομάζεται “Οδοντοντέκερ”. Κάποιος με πρόλαβε και σιγά-σιγά κυκλοφόρησαν οι ηλεκτρικές οδοντόβουρτσες (άκου εκεί, ηλεκτρικές οδοντόβουρτσες… μα καμία φαντασία ποια!). Το σχέδιό μου έμεινε στα αζήτητα επειδή ποτέ κανείς δεν το είδε. Βέβαια, και να το έβλεπε, πάλι στα αζήτητα μπορεί να κατέληγε. Αλλά, ο λόγος που σήμερα παρουσιάζω το “Οδοντοντέκερ” μου, είναι για να μην ξεχνώ ότι καλύτερα κάτι να απορρηφθεί από άλλους παρά από εσένα τον ίδιο, ότι δεν πρέπει να ντρέπεσαι για κάτι που σου αρέσει να κάνεις και ότι αν συνδυάσεις τα δύο παραπάνω, αναπόφευκτα θα επέλθει κάποιου είδους εξέλιξη.

Είναι κάποιοι άνθρωποι που έχουν μια μόνιμη φόρα. Όλοι λίγο-πολύ καμία φορά παίρνουμε φόρα, αλλά δεν είναι το ίδιο. Είναι αυτή η συγκεκριμένη κατηγορία κακομαθημένων (να το πω), θρασέων (να το πω) ή καβαλημένων ανθρωπαρίων που -με μαθηματική ακρίβεια- σε κάνουν να παθαίνεις ΤΑΠΗΡΟΚΡΑΝΙΩΣΗ!!! Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί βέβαια και δεν ξεσπάμε στο σπίτι 😉

“Μη, μη βρίζεις εδώ, ακούνε τα παιδιά!” “Μην βρίζεις μπροστά στους πελάτες, δεν είναι σωστό.” “Μα, υπάλληλος είναι τη δουλειά του κάνει, μην τον βρίζεις!” “Μα είναι κατάσταση αυτή, κορίτσι πράγμα πια, να βρίζεις έτσι;”
Ε, να κι εγώ, στα ιερογλυφικά. Κυριλέ.

~ΤΟΞΟΤΗΣ~
Δεν θυμάμαι αν το έχω ξαναπεί, αλλά είμαι τοξότης. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι είναι μέχρι να λοκάρω τον στόχο.
Και ναι, κατανοητό, αυτό μπορεί να μην ενδιαφέρει κανέναν σας (εκτός από κάτι τοξότες), όμως βρισκόμαστε εδώ, στο “Everydayness”, το γραφιστικό μου ημερολόγιο.

Το αυγό: Σύμβολο δημιουργίας, υγείας, ευημερίας, αναγέννησης, για τους Εβραίους σύμβολο υπόσχεσης. Όλα καλά μέχρι εδώ και μου ταιριάζουν.
Αλλά, το πως θα λύσω όλα αυτά τα πρακτικά θέματα που οδηγούν στην αναγέννηση, είναι μία σπαζοκεφαλιά.
Ευτυχώς που υπάρχουν και οι ειδικοί.

Σήμερα είναι ο παραμυθάς, που όπως λέει και η αγαπημένη μας παραμυθού Μαρία Κατσανούλη, λέει ψέματα αλλά λέει αλήθεια!
Και ιδίως η τελευταία εβδομάδα του Σεπτεμβρίου για μένα ήταν γεμάτη -τελικά ίσως όχι από σύμπτωση- από μύθους και παραμύθια που ήταν αλήθεια.

Όπως λέει και ο αγαπημένος Κωνσταντίνος Βήτα “Γιατί είναι Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ…”

Σήμερα, μαζί με πολλούς μεγάλους ήρωες, είμαι κι εγώ ένας μικρός. Αποστολή εξετελέσθη λοιπόν και αυτήν την Παρασκευή: 660χλμ οδήγηση σε 7 ώρες, με 4 ώρες ύπνο και 3 ώρες τρέξιμο.
Όμως είναι Παρασκευή και όλα καλά!!!

Μόλις συνειδητοποίησα ότι πάλι δεν έχω ομπρέλα. Και κάθε χρόνο τα ίδια. Ή που χαλάνε ή που μπαίνουν σε κάποια άλλη διάσταση και εξαφανίζονται. Μυστήριο πράγμα…
Γαμώτο, πάω να αγοράσω άλλη μία.

Είναι τώρα αρκετός καιρός που σηκώνω μεγάλο φορτίο. Μόλις κατάφερα να το σταθεροποιήσω και να το σηκώσω λίγο πιο ψηλά. Ευτυχώς, με βοηθάνε οι δικοί μου. Λίγο ακόμα μου μένει και θα καταφέρω να το σπρώξω ακόμα παραπάνω. Όχι ότι δεν θα με γειώσει, μόλις βαρύνει πάλι… Σταματάει ποτέ ο αγώνας;

Το “Everydayness” σήμερα έκλεισε 2 μήνες!

Οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας για κάποιο λόγο. Ο Ράλφ ήρθε σήμερα σε μένα, με τα μαγικά του χέρια και τα λαμπερά του μάτια και μου έμαθε αυτό: Να έχω το νου μου, να μην λείπω ενώ είμαι παρούσα στο ίδιο μου το “πλοίο”, κάπου – κάποτε να συναντήσω τον εαυτό μου, να αποδεκτώ την αθανασία και πάνω από όλα να μην γίνω ποτέ ένας silly Hollander.

Σήμερα είναι γκρι. Μ’ αρέσει όμως, γιατί είναι η πρώτη από τις πολλές γκρι μέρες που έχουμε εδώ, σε αυτήν τη γωνιά του κάμπου. Οπότε η διάθεσή μας δεν ξεθώριασε ακόμη.

Όλοι κάποιοι φορές θέλουμε να πατήσουμε το pause. Μα, αν δεν ήταν απαραίτητο, δεν θα υπήρχε αυτό το κουμπί. Να παγώσουμε την εικόνα και μέχρι να γυρίσουμε να μην έχει προχωρήσει η σκηνή, να μην χάσουμε το τραγούδι, την εξέλιξη. Αλλά, λίγο, έτσι… μισό λεπτό…. επιστρέφω….               έ ε ε ε ε ρ χ ο μ α ι…..           σ  ε      λ     ί      γ      ο     – ο           ο                  ο

Είναι κάποιες καταστάσεις που ανά 10 δευτερόλεπτα αλλάζουν. Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές, το σασπένς μεγάλο ακόμα κι αν ξέρεις ότι θα υπάρξει χάπι εντ. Θα υπάρξει όμως; Ή ο σκηνοθέτης θα αλλάξει γνώμη για να κάνει την ανατροπή; Κλισεδάκι, αλλά η ζωή είναι σαν ταινία. Και δεν ξέρουμε ποτέ τι θα γίνει στον επόμενο τόνο.

Σήμερα στη δουλειά ήμουν κάπως… περίεργα. “Κατάλαβα…” μου λέει ο φίλος, συνεργάτης, αδερφός Θανάσης που με ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά. Ανοίγει youtube, πατάει play και μου λέει: “Μωρε, θα βάλω λίγο Depeche Mode γιατί σε βλέπω σε Depressed Mode”. Χα χα χα χα! Τον αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο!

Επέτειος είναι τότε που κοιταχτήκαμε. Αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς πότε ήταν η δική μας πρώτη μέρα, μάλλον από πάντα… Το ξέρω ότι εσύ θυμάσαι τα πάντα, εγώ είμαι το χρυσόψαρο σ’αυτήν εδώ τη σχέση. Πάντως η μέρα που γιορτάσαμε με φίλους κι αγαπημένους ενώπιον παπά ήταν πριν 9 ακριβώς χρόνια. Όποτε το σκεφτόμαστε κοιταζόμαστε σαν να μας φαίνεται περίεργο. 9 χρόνια; Με τίποτα! Άντε 2-3. Ωραία δεν είναι που μας φαίνεται τόσο λίγο; Ή μήπως φταίει που εγώ είμαι χρυσόψαρο;

Nothing to say, the picture says it all.

Η τρίτη ηλικία είναι ένας άλλος πλανήτης, ειδικά γι’αυτόν που νιώθει νέος στην καρδιά.

Είδα μία μέδουσα σήμερα στην θάλασσα. Δεν ήταν μία απλή τσούχτρα, αλλά μία μεγάλη μέδουσα.
Περίεργα πλάσματα κι αυτές… Αλλά δεν λες, πάλι καλά που είδα και θάλασσα μήνα Σεπτέμβριο, μέρα Δευτέρα, με καύσωνα!

Την Αθήνα την αγαπώ, μάλλον επειδή την έχω στο μυαλό μου σαν παλιά ελληνική ταινία.
Στις βόλτες μου πλεόν στην Αθήνα, ψάχνω να βρω τι έχει μείνει από αυτό.
Είναι μεγάλη πόλη, όλο και κάτι βρίσκεις που έχει ξεμείνει.

Σημ.: Ναι, το σημερινο Everydayness μπορεί να θεωρηθεί και πολιτική τοποθέτηση.

Μικροί-μεγάλοι χτυπάμε και βγάζουμε καρούμπαλα, για 2 μόνο λόγους. Είτε από δικό μας φταίξιμο, είτε από κάποιου άλλου.
Η θεραπεία στο καρούμπαλο είναι ο πάγος, και στο φταίξιμο, η αλλαγή.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, το Everydayness είναι το γραφιστικό μας ημερολόγιο.

Είναι κάποιες μέρες που ξεκινάνε τέλεια και μετά, εντελώς ξαφνικά και τραγικά κινηματογραφικά όλα μπερδεύονται. Στο γραφείο έχω ένα βιβλίο με καλές και κακές νεράιδες και ξωτικά. Σήμερα νομίζω με επισκέφθηκε το ξωτικό που τα μπερδεύει όλα. Πρέπει να βρω το όνομά του.

Θεός σχωρέστα κι αυτά… Πέθαναν για εμάς, είναι για τους πολύ λίγους, πλέον. Αμήν.

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι σαν τα δέντρα. Σταθεροί, ριζωμένοι -δεδομένοι θα έλεγα-, δοτικοί. Τα δέντρα ζουν έξω και υπομένουν όλες τις συνθήκες σε όλες τις εποχές. Θα έλεγε κανείς (από μια άλλη οπτική γωνία) ότι επέλεξαν να αυτο-τιμωρούνται. Μα, έτσι είναι η φύση τους.
Έχω ένα δέντρο στο σπίτι μου, που φυτρώνει καρδιές. Το λένε Ευτυχία και είναι η μητέρα μου.
“I am a tree that grows hearts” είναι ο αγαπημένος μου στίχος, της αγαπημένης μου καλλιτέχνιδας Bjork, από το λατρεμένο μου Bachelorette.

Ανάποδος άνθρωπος είμαι τελικά, είχε δίκιο η μάνα μου. 1η Δημοτικού έβλεπα το σχολείο πολύ μικρό, δεν είχα φόβο, είχα όμως πάθος. Αισθανόμουνα γίγαντας, σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων που είναι κι αγαπημένο ανάγνωσμα. Μέρα με τη μέρα όλο και μίκραινα. Ώσπου στην 3η Λυκείου είχα γίνει μυρμήγκι και το σχολείο με κατάπινε.

Τσαγκαροδευτέρα λέμε όλοι και ψυχαναγκαζόμαστε. Μα, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε αυτό: Η τσαγκαροδευτέρα ήταν αργία των τσαγκάριδων μετά την Κυριακή! Τελικά, καλό είναι να γνωρίζει κανείς όλες τις οπτικές γωνίες πρωτού αποφασίσει από ποια θα κοιτάξει.

Το σημερινό Everydayness το αφιερώνω στον πατέρα μου που λατρέυει τη φύση, τη γη και τους καλλιεργητές. Νομίζω ότι αν δεν ήταν νομικός, θα ήταν αγρότης από επιλογή.
Με τον πατέρα μου κάνουμε ένα ταξίδι τα τελευταία 3 χρόνια. Μία φορά στις 21 ημέρες μπαίνω στην θέση του οδηγού, αυτός συνοδηγός, διασχίζουμε όλον τον κάμπο, αλλάζουμε νομούς και φτάνουμε στην πρωτεύουσα. Πάλι πίσω το απόγευμα. Σε όλη τη διαδρομή, σε όλες τις εποχές ο πατέρας μου παρατηρεί και περιγράφει τις αλλαγές στη φύση, στα φυτά, στους αγρότες που κάνουν διάφορες δουλειές. Κι όλα αυτά σχεδόν δακρυσμένος από αγάπη. Όπως φαίνεται, η φύση το εκτίμησε αυτό και του συμπεριφέρθηκε αρκετά τίμια…

Τον Σεπτέμβρη, στον κάμπο, βλέπεις τους αγρότες να τρυγάνε, να μαζεύουν βαμβάκια, καλαμπόκια, καπνά, φρούτα και κηπευτικά….
Ο Σεπτέμβρης είναι ωραίος για μια αυτοκινητάδα στον κάμπο. Είναι ακόμα ζεστός και πολύ πολύ “δραστήριος”.

Δεν είναι μόνο ότι σήμερα είναι η αγαπημένη μου Παρασκευή. Είναι ότι είναι και γιορτή για μένα! Όλα καλά λοιπόν κι αυτή την Παρασκευή του έτους.

Κάθε μέρα υπάρχουν διλήμματα. Κάποιες μέρες είναι πιο δύσκολα. Τι κάνω σήμερα, λοιπόν, πάω από εδώ ή από εκει;;;

Όλοι αξίζουμε κάτι αυτές τις ανάποδες μέρες.
Εγώ ένα παγωτάκι που μ’αρέσει και ο φίλος και συνάδερφος Γιάννης Μπέκος αξίζει μία Lawenbrau (οι παλιότεροι θα θυμάστε τη διαφήμιση με την ατάκα).

Σήμερα έχει πανσέληνο; Ή αύριο; Δεν ξέρω. Πάντως έχουμε μάζωξη σήμερα τα κορίτσια του χορού και τρώμε πίτσες στης Μαρίας. Έξω ρίχνει κάτι χοντρές σταγόνες και η πανσέληνος μπερδέυεται με τα σύνεφα, μία φαίνεται μία εξαφανίζεται, ολοστρόγυλλη και νόστιμη σαν την πίτσα.

Όλοι αξίζουμε κάτι αυτές τις ανάποδες μέρες.
Εγώ ένα παγωτάκι που μ’αρέσει και ο φίλος και συνάδερφος Γιάννης Μπέκος αξίζει μία Lawenbrau (οι παλιότεροι θα θυμάστε τη διαφήμιση με την ατάκα).

Χθές το βράδυ, άνοιξα το σημειωματάριό μου να φτιάξω ένα everydayness. Εμφανίστηκε αυτός ο τύπος. Κάτι μου έλεγε, αλλά δεν καταλάβαινα λέξη.
Το “Everydayness” είναι ένα προσωπικό πρότζεκτ όπου οπτικοποιώ μία διάθεση, μία σκέψη, μία εμπειρία για την κάθε μέρα.

Κάπου είχα διαβάσει ότι αν ο καφές που παραγγέλνεις είναι πάνω από τέσσερις λέξεις, είσαι προβληματικός.
Εντάξει, το παραδέχομαι…

Αγόρια, προσέξτε τι μπορεί να συμβαίνει μέσα στο μυαλό (ακόμα και στο σώμα) των κοριτσιών σας, όταν ρωτάτε: “Τι έχεις;” και απαντάνε: “…Τίποτα.”
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε λίγο περίπλοκες, αλλά νομίζω ότι το μυστικό είναι η εμπειρία. Το βλέπουμε εξάλλου, όσο μεγαλώνουμε κι ωριμάζουμε βρίσκουμε τον τρόπο μας τα δύο φύλα.
Μέχρι τότε… καλό κουράγιο!

• Γειά σου, είμαι η δουλειά.
• Γειά σου δουλειά, τι κάνεις;
• Τρώω τον αφέντη!

Η αϋπνία χτυπάει κόκκινο κάποιες μέρες. Τότε είναι που το μυαλό φτιάχνει πολλά δέντρα και νομίζεις ότι θα ριζώσει όλος ο κόσμος.
Μόνο ένα βιβλίο, ένα σχέδιο και ένα αεροπλάνο (ή ακόμα καλύτερα πύραυλος) θα με σώσουν.
Για να την κάνω.

Γιατί ουρλιάζει ο σκύλος;
Στην κορυφή του λόφου -εδώ- έχει ηχώ. Είναι λίγο φοβιστικό αυτό. Παλιά λέγανε ότι ουρλιάζει ένας σκύλος όταν διαισθάνεται τον θάνατο.
Τι έγινε ρε παιδιά; Ήρθε η ώρα μας;

Είναι κάποιες ημέρες που ο σκύλος μου λυσσάει στα ουρλιαχτά τη νύχτα.
Μάλλον χρειάζεται την επαφή…?

Το προτζεκτ “Everydayness”, κλείνει ένα μήνα σήμερα και του έκανα ένα δώρο. Μία οπτική ταυτότητα. Δηλαδή έφτιαξα το σήμα του και το λεκτικό. Το πρότζεκτ που έχω αγαπήσει πολύ, με αναγκάζει να δεσμευτώ οπότε αποφάσισα ότι πρέπει να του χαρίσω μια μορφή, έναν χαρακτήρα.
Καθώς πλησιάζει το φθινώπορο, οι ευθύνες πολλαπλασιάζονται, και αυτό απαιτεί αρκετό από το χρόνο μου. Ας δούμε πόσο θα μπορέσω να το κρατήσω, λοιπόν. Ας πάμε για τον δεύτερο μήνα.

Εχθές πίναμε μπύρα και η Αθηνά έτρωγε πατατάκια.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, μου λέει δίχνοντάς μου μισό κυματιστό πατατάκι:
Μαμά, κοίτα, φεγγαροτσίπς!
Αυτή τη φαντασία, τη ζηλεύω.

Τα φουντωτά μαλλιά είναι λόγω του οροσκόπου της, λέων.
Τα φουντωτά μυαλά είναι ο Δίδυμος. Μείνε όπως είσαι, φίλη!

Άρα δεν μου μένει τίποτα άλλο, παρά να σηκωθώ αργά! (Έχω και παρκάρισμα στη δουλειά).

Κάποιες ημέρες είναι ποπ. Μουσικές, ταινίες, διάθεση ποπ και πολλές ποπ αναμνήσεις…
Δεν φταίω εγώ, η μάνα μου φταίει που με γέννησε τότε.

Υπάρχουν ημέρες που είναι ρετρό. Κάτι το soundtrack του γραφείου, κάτι που είδες μία ταινία ή που μίλησες με κάποιον για τα παλιά τα χρόνια… Οι ρετρό μέρες, όσο κουραστηκές κι αν είναι μου προσφέρουν μια ανακούφιση στο τέλος.

Χθες επιστρέψαμε στο σπίτι μετά από μία εβδομάδα και ούτε ψωμί δεν είχαμε.
Είπα να φτιάξω, αλλά μάπα το ψωμί….
Έκανα κι εγώ, λοιπόν, την προσφορά μου στη φύση. Το έδωσα στα πουλάκια.

Τη χθεσινή ερώτηση διαδέχεται η σημερινή απάντηση. Πάλι εγώ είμαι, εμείς είμαστε, ίσως μόνο σε ένα ελάχιστα διαφορετικό (θέλω να πιστεύω) πλαίσιο.

Είτε σπάσει η φούσκα, είτε όχι η ερώτηση είναι μία:
“Και μετά, τι μένει;”

Το κενό, τελικά, οδήγησε σε μία κρίση άγχους. Εκείνο το βράδυ βγήκα στη βεράντα μασώντας μία τσίχλα. Έκανα μια φούσκα και το μάτι μου έπιασε τη σκιά της που μεγάλωνε. Είπα, κάποια στιγμή δεν μπορεί… θα σκάσει.

Αυτό το κενό θα κάνει τον κύκλο του κάποια στιγμή. Εντωμεταξύ… Τσίου-τσίου, πλεί-πλέι, τάκα-τάκα εβριντέι.

Στο πλαίσιο του συνεχιζόμενου κενού… Η διάθεση του κοριτσιού.

Υπάρχουν κάτι μέρες όπου δεσπόζει το απόλυτο κενό. Δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά εμένα μου είναι απαραίτητο για restart.
Είμαι δεσμευμένη όμως με ένα σχέδιο την ημέρα, οπότε είπα να γεμίσω το κενό.

Είπα να προλάβω κανα-δυό φλαμίγκο πριν γίνουν πασέ…

Αγάααααπη…Μισό λεπτό… Ξεκάνω και επιστρέφω!  :ο :())))

Είναι όταν η όμορφη πραγματικότητά σου, με τα άπειρα κουτάκια της, σε εξαντλεί.
Ευχαριστώ την Εύη Κυριάκου που μου επέτρεψε να διασκευάσω την καταπληκτική φωτογραφία της.
Τεχνική: Σχέδιο βασισμένο στη φωτογραφία, σινική μελάνη, κολάζ, επεξεργασία σε Η/Υ.

Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν από καυτά κλίματα.
Στην κυριολεξία όμως…
ή καλύτερα…
Αγριεμένη ανάπηρη σε καυτά κλίματα.

Για να μην ξεχνάμε και τη γυναικεία φύση μας, η επόμενη κουβέντα θα ήταν: “Είδα ένα φόρεμα, ΜΟΥΡΛΙΑ!”

Εδώ στον κάμπο, τη ζέστη με υγρασία τη λέμε “ζέστα”…

Να δώσουμε λίγη αγάπη. Σε όλα. Νομίζω, λείπει η αγάπη σήμερα. Να ανοίξουμε λίγο, βρωμάει κλεισούρα γαμώτι.

Για αυτούς που δεν ακούνε.

Παλαιά και φοβερή εφεύρεση για το ακόνισμα των μηχανικών μολυβιών. Μπόμπα!

Χρήστης βιταμινών συμπλέγματος Β. Για να μην ξεχνώ.

Το μυαλό μου τότε, το μυαλό μου τώρα.

Η κόρη μου, μου είπε όταν ήταν 3ων χρονών:
“Μαμά, να έχεις μία μεγάλη μαγική καρδιά και να ανέβεις στον ουρανό να πιάσεις ένα αστεράκι και ένα σύνεφο”.

Όταν σχεδιάζεις το Σαββατοκύριακο από την Τρίτη, ο Μέρφι τρίβει τα χέρια του…

Έι! Τι κάνεις εδώ μόνο σου; πού είναι το χαρτί σου;

Ξυπνητήρι
Ήχος: Eurobank
Ώρα: 8πμ
Ημέρες: Δευτ. – Παρ.

Να σου πω κάτι; Είσαι αγαθούλης!
(βασικά μαλάκας είσαι, αλλά είμαστε online…)

Ουπς, συγγνώμη… Ήτανε τυχαίο!

Αυτά τα κουνούπια πως πολλαπλασιάζονται; Σαν δράκουλες με προβοσκίδα μας έχουν ξεζουμίσει πια.

Χωρίς πλάκα τώρα… Κερνάω καφεδάκι στο γραφείο. Όποιος ψήνεται για ελληνικό μερακλίδικο, ας έρθει.
Και ένα σχέδιο κάθε μέρα για το χέρι και το μάτι, αλλά έτσι, και για να γνωριστούμε καλύτερα…
Gina 😉

Σχεδιασμός εταιρικής ταυτότητας των καταστημάτων οπτικών Μαλικιώση.

Σχεδιασμός εταιρικής ταυτότητας, εντύπων, σήμανσης και ιστοσελίδας για το κέντρο αιμοκάθαρσης Meteora Nephrolife.

Ο Keith Negley είναι εικονογράφος / καλλιτέχνης / συγγραφέας παιδικών βιβλίων που ζει στα βουνά του Pacific Northwest. Δουλειά του βρίσκουμε παντού: σε βιβλία, σε t-shirt, σε εξώφυλλα δίσκων, σε αφίσες, σε σανίδες skateboard, σε ρολόγια στους New York Times, στο New Yorker και σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες.

Πρόσφατα επισκέφθηκα την έκθεση της ομάδας ΝΕΟΝ – Η “Υπέρβαση της Άβυσσος” στο Ωδείο Αθηνών. Εξαιρετική, λυτρωτική θα έλεγα, συμπυκνώνει όλο το νόημα της ύπαρξης.

Επιμέλεια | Δημήτρης Παλαιοκρασσάς και Μαρία Μαραγκού

H έκθεση του ΝΕΟΝ Flying over the abyss – Η Υπέρβαση της Άβυσσος ταξιδεύει από το Ρέθυμνο και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, τμήμα του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Η επιμέλεια είναι των Δημήτρη Παλαιοκρασσά και Μαρίας Μαραγκού.

Η επιλογή των έργων διεθνών και Ελλήνων καλλιτεχνών είναι εμπνευσμένη από το έργο του μεγάλου Κρητικού στοχαστή Νίκου Καζαντζάκη και ιδιαίτερα από την Ασκητική του. Φιλοδοξεί να βάλει τα έργα σε διάλογο μεταξύ τους αλλά και με την Ασκητική, ώστε να φωτίσει τη διαδρομή της ανθρώπινης ζωής από τη γέννηση μέχρι το θάνατο. Το χειρόγραφο της Ασκητικής θα εκτίθεται στο πλαίσιο της έκθεσης – μια ευγενική παραχώρηση του Μουσείου Νίκου Καζαντζάκη – και είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται στη Θεσσαλονίκη.

Στην έκθεση συμμετέχουν έργα των: Marina Abramović | Αλέξης Ακριθάκης | Matthew Barney | Hans Bellmer | Lynda Benglis | John Bock | Louise Bourgeois | Heidi Bucher | Helen Chadwick | Σάββας Χριστοδουλίδης | Abraham Cruzvillegas | Robert Gober | Asta Gröting | Jim Hodges | Jenny Holzer | Κώστας Ιωαννίδης | Mike Kelley | Willian Kentridge | Martin Kippenberger | Σοφία Κοσμάογλου | Sherrie Levine | Στάθης Λογοθέτης | Ana Mendieta | Μάρω Μιχαλακάκου | Doris Salcedo | Kiki Smith | Κώστας Τσόκλης | Mark Wallinger.

From the Wikipedia:
An optical illusion (also called a visual illusion) is characterized by visually perceived images that differ from objective reality. The information gathered by the eye is processed in the brain to give a perception that does not tally with a physical measurement of the stimulus source. There are three main types: literal optical illusions that create images that are different from the objects that make them, physiological illusions that are the effects of excessive stimulation of a specific type (brightness, colour, size, position, tilt, movement), and cognitive illusions, the result of unconscious inferences. Pathological visual illusions arise from a pathological exaggeration in physiological visual perception mechanisms causing the aforementioned types of illusions.

Μερικές μέρες πηγαίνω στη δουλειά με τα πόδια. Πέντε λεπτάκια και η διαδρομή είναι περίπου αυτή.
Καθόλου άσχημα, ε?! Νομίζω ότι δεν θα βαρεθώ ποτέ τη γειτονιά μου.
Και η φύση έχει ξεφύγει εντελώς!!

Brand, λογότυπο και ταμπέλες για δικηγορική εταιρία.

Ένα από τα προσχέδια για λογότυπο μικροβιολογικού εργαστηρίου.
Μας αρέσει η δουλειά στο χέρι!

Την περασμένη Κυριακή έπαιζε την ταινία Casanova του Fellini σε ένα από τα κρατικά –συνδρομητικά όπως τα λέμε εδώ– κανάλια. Πως να κρίνει κανείς ένα τέτοιο masterpiece; Μόνο να το δει πολλές φορές μπορεί -αυτό κι όλα τα άλλα έργα του- μπας και καταλάβει όλα τα σημαίνοντα, τα σημαινόμενα, την οπτική του γωνία. Αμέσως γενιέται η ανάγκη να googλάρεις την κάθε ταινία του, να διαβάσεις αναλύσεις επί αναλύσεων, κριτικές, απόψεις κλπ. Είναι τροφή για αρκετό καιρό αυτή…

Τρίπτυχο έντυπο για την μαγική παραμυθού της πόλης μας, με παραμυθένια εικονογράφηση από την Ιωάννα Τζέλη.

Inviromental design για το κατάστημα Δωδώνη στην πόλη μας. Εφαρμογή στον τοίχο και στο ταβάνι. Flashback στο 2006! …

Αρχικά το σχέδιο

Και η εφαρμογή.

Έμπνευση από τον Emiliano Ponzi.
O Emiliano Ponzi έχει τη βάση του στο Μιλάνο της Ιταλίας. Οι τολμηρής υφής εικονογραφήσεις του χρησιμοποιούν την επανάληψη, μια συνετή χρήση της γραμμής και ισχυρή σύνθεση των γραφικών στοιχείων καθορίζοντας και επικοινωνόντας το σκεπτικό άμεσα. Η οπτική αλληγορία και ο συμβολισμός είναι μόνιμο ζήτημα στο σύνολο του έργου του.

Το Homer στεγάζεται σε μία μονοκατοικία με αυλή και είναι bar-restaurant. Το όνομά του το πήρε από τον αρχαίο ποιητή Όμηρο. Η σύγχρονη έρευνα, και ειδικότερα όσοι δέχονται ότι ο Όμηρος μπορεί να θεωρηθεί πραγματικό πρόσωπο, τοποθετεί τη ζωή του στον 8ο αι. π.Χ. Ανατρέξαμε στην γραμματογραφή εκείνης της εποχής και σχεδιάσαμε τα κεφαλαία στοιχεία μιας νέας ελληνικής αλφαβήτου (Α-Ω) σε ύφος αρχαϊκό. Αυτή τη σειρά την ονομάσαμε “Βουστροφηδόν”. Την περίοδο που τοποθετούν τον Όμηρο οι λέξεις στην Ελληνική Γραφή γράφονταν σε γραμμές από αριστερά προς δεξιά και βουστροφηδόν. Δηλαδή η πρώτη γραμμή άρχιζε από αριστερά προς δεξιά και στην επόμενη γραμμή από δεξιά προς αριστερά κλπ.

Με βάση αυτή τη γραμματογραφή αρχίσαμε να σχεδιάζουμε χαρακτήρες για τo restaurant Homer. Χαρακτήρες με το σχεδιαστικό ύφος μιας αρχαϊκής μορφής που αντιπροσωπεύουν τις λέξεις: οικία, άνθρωπος, κοινότητα, φυσικό περιβάλλον και σερβίτσιο. Αυτές οι λέξεις περιγράφουν τα χαρακτηριστικά, την τοποθεσία και τη φιλοσοφία της επιχείρησης. Καταλήξαμε στους παρακάτω συμβολισμούς κι έτσι ολοκληρώθηκε το λογότυπο του Homer.

Εχθές το βράδυ βγήκα με φίλους. Ανέλπιστη φάση για επαρχία. Θεατράκι και μάλιστα πολύ πολύ ωραίο -τι τύχη να μας επισκεφθεί ο Γάκης με το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο” μεσοβδόμαδα, και τι τύχη να έχεις φίλους ηθοποιούς να στο θυμίζουν-. Μετά ποτάκι με swing υπόκρουση, ωραία παρέα και ωραία συζήτηση. Συζήτηση για το ρίσκο και τις ευθύνες στα επαγγέλματα. Αναρωτήθηκα αν πραγματικά έχει ρίσκο ή καλύτερα ευθύνη το επάγγελμα μας σε σχέση με αυτό ενός γιατρού, ενός δικηγόρου, ενός λογιστή. Φυσικά έχει, αλλά σε τι πλαίσια; Πόσο σημαντικό είναι το στρες που μπορεί να σου προκαλέσει μια ανωμαλία στη δουλειά αυτή; Πόση ευθύνη επωμίζεσαι; Τελικά ίσως το επάγγελμά μας είναι πολύ πιο εύκολο από άλλα, όμως όπως όλα θέλει κόπο, χρόνο και επένδυση σε αυτό για να το κάνεις καλά και να είσαι αποτελεσματικος. Αλλά όπως και να το κάνουμε έχεις την ευχέρεια πολλές μέρες το μήνα να επιστρέψεις σπίτι κουρασμένος αλλά ελεύθερος, να παίξεις με τον σύμβιο, τον σκύλο, το παιδί σου χωρίς τη σκιά κάποιας επαγγελματικής ευθύνης, να ταξιδέψεις ένα σαββατοκύριακο χωρίς να σκέφτεσαι αν κάποιου η ζωή εξαρτάται από εσένα και να δικαιούσαι -αν όχι υποχρεούσαι – να φτιάχνεις ιστορίες και να χτίζεις κόσμους φανταστικούς που θα τους βάλεις στην καθημερινότητα κάποιου …Μέχρι αυτός να σε γειώσει (ίσως)· να επιβάλεται να πηγαίνεις στο θέατρο, σε συναυλίες, να πρέπει να διαβάζεις, να ταξιδεύεις, να επισκέπτεσαι μουσεία, να παρακολουθείς καλλιτέχνες και τάσεις, να πειραματίζεσαι και πόσα ακόμη ευχάριστα “πρέπει”. Και κάπως έτσι με πήρε ο ύπνος και -το ομολογώ- κοιμήθηκα ελαφρά.

Το σύμπαν βέβαια πρέπει να ισορροπήσει οπότε έχει από καιρό φροντίσει να με φορτώσει με πολλές άλλες ευθύνες.

Gina

Αγαπάμε τα χειροποίητα. Γι`αυτό πριν λίγα χρόνια κατασκευάσαμε χειροποίητα τις ταμπέλες του “Ελλοίνων” -ένα wine bar με Ελληνική λίστα κρασιών- με την τεχνική του στένσιλ.

Τα πρώτα 1000 Σκουπιδοkit είναι έτοιμα να σταλούν! Καλό ταξίδι!

Το πρώτο ολοκληρωμένο -1 λεπτού- video που κατασκευάσαμε με την την τεχνκή του stop motion animation στα πλαίσια του workshop κινούμενης εικόνας του Exile Room – Αθήνα – Feb. 2016. Concept-Creation Virginia Barakou/UPMESS.
“Αφιερωμένο σε όλους, όσοι βρίσκονται στο ταξίδι προς την ελευθερία τους.”

Αυτό είναι ένα είδος ημερολογίου. Σκέψεις, ρήσεις, μισοτελειωμένες και ανέκδοτες δουλειές, φωτογραφίες, βίντεο, γκατζετάκια… όλα μπορούν να συμβούν εδώ!