Εχθές το βράδυ βγήκα με φίλους. Ανέλπιστη φάση για επαρχία. Θεατράκι και μάλιστα πολύ πολύ ωραίο -τι τύχη να μας επισκεφθεί ο Γάκης με το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο” μεσοβδόμαδα, και τι τύχη να έχεις φίλους ηθοποιούς να στο θυμίζουν-. Μετά ποτάκι με swing υπόκρουση, ωραία παρέα και ωραία συζήτηση. Συζήτηση για το ρίσκο και τις ευθύνες στα επαγγέλματα. Αναρωτήθηκα αν πραγματικά έχει ρίσκο ή καλύτερα ευθύνη το επάγγελμα μας σε σχέση με αυτό ενός γιατρού, ενός δικηγόρου, ενός λογιστή. Φυσικά έχει, αλλά σε τι πλαίσια; Πόσο σημαντικό είναι το στρες που μπορεί να σου προκαλέσει μια ανωμαλία στη δουλειά αυτή; Πόση ευθύνη επωμίζεσαι; Τελικά ίσως το επάγγελμά μας είναι πολύ πιο εύκολο από άλλα, όμως όπως όλα θέλει κόπο, χρόνο και επένδυση σε αυτό για να το κάνεις καλά και να είσαι αποτελεσματικος. Αλλά όπως και να το κάνουμε έχεις την ευχέρεια πολλές μέρες το μήνα να επιστρέψεις σπίτι κουρασμένος αλλά ελεύθερος, να παίξεις με τον σύμβιο, τον σκύλο, το παιδί σου χωρίς τη σκιά κάποιας επαγγελματικής ευθύνης, να ταξιδέψεις ένα σαββατοκύριακο χωρίς να σκέφτεσαι αν κάποιου η ζωή εξαρτάται από εσένα και να δικαιούσαι -αν όχι υποχρεούσαι – να φτιάχνεις ιστορίες και να χτίζεις κόσμους φανταστικούς που θα τους βάλεις στην καθημερινότητα κάποιου …Μέχρι αυτός να σε γειώσει (ίσως)· να επιβάλεται να πηγαίνεις στο θέατρο, σε συναυλίες, να πρέπει να διαβάζεις, να ταξιδεύεις, να επισκέπτεσαι μουσεία, να παρακολουθείς καλλιτέχνες και τάσεις, να πειραματίζεσαι και πόσα ακόμη ευχάριστα “πρέπει”. Και κάπως έτσι με πήρε ο ύπνος και -το ομολογώ- κοιμήθηκα ελαφρά.

Το σύμπαν βέβαια πρέπει να ισορροπήσει οπότε έχει από καιρό φροντίσει να με φορτώσει με πολλές άλλες ευθύνες.

Gina