Ανάποδος άνθρωπος είμαι τελικά, είχε δίκιο η μάνα μου. 1η Δημοτικού έβλεπα το σχολείο πολύ μικρό, δεν είχα φόβο, είχα όμως πάθος. Αισθανόμουνα γίγαντας, σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων που είναι κι αγαπημένο ανάγνωσμα. Μέρα με τη μέρα όλο και μίκραινα. Ώσπου στην 3η Λυκείου είχα γίνει μυρμήγκι και το σχολείο με κατάπινε.